Heibel om een label
Beste lezeraars
Even een ander bericht dan u van mij gewend bent. Niet zozeer over mijn boeken. Maar dit keer een thema betreft het accepteren van kinderen die 'anders' zijn. Een zogenoemde label krijgen. Omdat mijn kind een TOS heeft, loop ik, onder andere, op tegen de gedachtegang 'labelen'. En daarom wilde ik daar ook graag een stukje over schrijven en mijn eigen visie daarop.
Je kent
het vast wel: labelen, labelen, labelen. En dan bedoel ik geen label in je
kleren, maar een label op iemand zijn voorhoofd. Tegenwoordig lijkt iedereen
een label te hebben, willen hebben, of moeten hebben. Er zijn zoveel hokjes
waar we in kunnen passen. Je zou bijna denken dat iedereen inmiddels wel in een
hokje zou zitten. Iedereen mankeert tegenwoordig toch wat? En
trouwens, wat als je ‘niks mankeert’? En je bent gewoon ‘standaard’? Wie
bepaalt dan wat ‘standaard’ is? En heb je geen label? Dan is er vast ook wel
het hokje: geen label. Fijn, zit je toch ook in een hokje.
Zoals ik al zei, zijn er ongetwijfeld mensen die het fijn vinden dat hun
kind een label heeft. Je kunt in sommige gevallen een excuus geven: sorry mijn
zoon of dochter heeft…. Dus…
Er zijn ook mensen die denken (en mensen denken graag
voor en over anderen) dat je het wel fijn vindt dat je kind iets mankeert en in
een vakje past. Kan die vader of moeder weer mooi de aandacht vragen! Of, die
hebben weer wat bijzonders hoor! Die denken zeker dat hun kind autistisch is?
Zal wel loslopen hoor, ik zie er niks van. Gaan kinderen vergelijken met jouw
kinderen. Ook zo lekker irritant.
Maar er zijn ook mensen die helemaal niet om labelen geven. Hun kind hoeft
niet een vakje te passen, en zij willen geen excuus hoeven aan te voeren naar
de buitenwereld. Maar toch past hun kind nu eenmaal in een van de vakjes die al
bestaan.
Voor ouders is het soms fijn om erkenning voor een probleem te vinden. Het
moedergevoel die je misschien al jarenlang vertelt dat er iets aan de hand is
met je kind. Dat je kind misschien anders is als een gemiddeld normaal kind. En
nee, we gaan maar even niet in de discussie wat gemiddeld en normaal is. Maar
het kan soms echt een zoektocht zijn. Het enige wat deze ouders graag willen,
is weten wat er met je kind aan de hand is om je kind te willen helpen.
Het kan zijn dat je kind niet lekker in zijn vel zit. En als je dat als ouders
ziet, is dat niet fijn, toch? Dan ga je op zoek. Je zoekt een labeltje. Niet om
het labeltje, maar om je kind.
Even een persoonlijk voorbeeld. Over het vooroordelen en wel/niet mogen en
willen labelen met kinderen. Ik ben zelf niet zo van het labelen. Tenminste,
niet om het als excuus te hoeven te gebruiken of aandacht te willen hebben.
Maar als ik zie dat mijn kind niet lekker in zijn vel zit, dan wil ik toch
uitzoeken wat daarachter schuil gaat. Zeker als je ziet dat dit niet even een
periode is en misschien vanzelf weer over gaan, maar een jaar of zelfs langer
kan duren.
Neem bijvoorbeeld onze middelste zoon. Toen hij 2,5 jaar was, sprak hij nog
geen woord. Alleen een paar klanken. Heel veel mensen, en zal echt wel goed
bedoeld zijn, dat geloof ik, reageren van: ach, komt goed! Vast een beetje
eigenwijs! Of, op een dag gaat hij echt wel praten hoor en kletst hij de oren
van je hoofd. Maak je maar geen zorgen. Ik ken een kind die…. (nou ja… vul de
rest maar in).
Heel goed bedoeld, maar mijn moedergevoel zei toch iets anders. En hoe
vaker ik deze reacties kreeg, hoe minder ik er maar over zei. En ik zag een
hulpeloos jongetje van 2,5 jaar, dat probeerde te praten tegen me. Hij stond
met zijn grote blauwe ogen voor me, zijn lippen bewogen, maar er kwam geen
geluid uit. Verdrietig schudde hij zijn hoofd en liep van me weg.
En ik dacht: wie zegt er dat mijn kind vanzelf gaat praten? Dus niet! Er is
gewoon iets aan de hand en ik wil hem helpen! Dat is je moedergevoel, en die
zitten niet vaak mis. Onze zoon heeft nu het labeltje een TOS
(TaalOntwikkelinsStoornis). Ben ik blij met het labeltje? Nee? Maar wel blij
dat ik het nu weet en dat ik tegen die mensen kan zeggen: mijn kind mankeert
gewoon wel wat, NOU EN?
Ook met onze oudste kwamen we er achter dat hij al jaren niet lekker in
zijn vel zat. Het was niet even een periode wat vanzelf weer over zou gaan. Dus
dan ga je toch wel op onderzoek uit om te kijken waar het probleem zit. En niet
om weer een kind in een vakje te kunnen plaatsen, nee, maar om je kind te
kunnen helpen. Want een kind ongelukkig zien, dat is een snee in je moederhart,
geloof me.
Sinds kort is gebleken dat hij een hoog IQ heeft. Volgens de orthopedagoog
hoogbegaafd. Ja hoor, hij mag het vakje Hoogbegaafdheid in. Yes weer een label
erbij! Lopen wij als ouders nu gelijk arrogant te pronken hiermee? Nee tuurlijk
niet! We zijn gewoon blij dat we nu weten waarom hij zich zo rot voelde en dat
we nu begeleiding kunnen krijgen hiervoor. Nogmaals, het gaat om je kind en
niet om het label!
Het jammere is dat mensen toch moeilijk vinden om daarop te reageren. Ook
vast en zeker goed bedoelt….Maar of de ander er iets mee kan, is de vraag … Is
het moeilijk om gewoon te accepteren? Denken dat we misschien toch arrogant
denken te zijn, focus op bijzonderheden leuk vinden? Lekker fijn weer een
labeltje op ons kind kunnen plakken? Dat hoogbegaafdheid een handicap is waar
we maar niet blij mee moeten zijn? Staan we te springen dan? (ja ergens wel,
want we hebben het puzzelstukje gevonden!). Ik zou bijna niet meer durven
zeggen dat mijn zoon hoogbegaafd is (mocht er naar gevraagd worden). Een wereld
waarin ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ een norm is.
Het is in dit geval een talent. Waarom wordt een voetbaltalent wel
geaccepteerd en dit bijvoorbeeld niet? Goeie vraag wel. En wie geeft ons onze
talenten? Juist! Laten we proberen om iedereen te mogen zijn die ze zijn, met
of zonder label. En erkennen dat iedereen anders is (gelukkig wel!). En
iedereen alles op zijn eigen manier doet.
Mijn ene
zoon heeft een TOS, en mijn anderen zoon is hoogbegaafd. NOU EN…?!
Lieve
groet,
Agnes